Een beroemd auteur en een niet onbekende Nederlandse stem leken voor uitgeverij Rubinstein de ideale mix. Maar kan Berend Dubbe even gepassioneerd vertellen als Tove Jansson kan schrijven? Daaraan valt sterk te twijfelen.
De in 2001 overleden Finse auteur, schilderes en illustratrice Tove Jansson schreef oorspronkelijk kinderboeken. Maar na het succes van een Engelse vertaling van 'De Moemins' toverde ze haar personages om tot striphelden. De verhaalserie is bekroond met de Hans Christian Andersenprijs, en in augustus 2010 was er in het Brusselse stripmuseum een tentoonstelling over deze speelse trollen.
In het vierde deel van 'De Moemins', De hoed van de tovenaar, nemen drie bevriende bosdieren een zwarte, hoge hoed mee naar huis "zonder te weten dat ze de Moemin-vallei hierdoor veranderen in een plek vol tovenarij en andere vreemde toestanden". Plant of dier, alles wat met de hoed in aanraking komt, ondergaat mysterieuze metamorfoses. Eierschalen worden bestuurbare wolken, Moem verandert in een griezel en een natuurramp teistert de vallei... Dan duiken Tofsel en Wifsel op met een geheimzinnige koffer in hun grijpgrage pootjes. Wat als de boze tovenaar hun geheim ontdekt? Blijft Troel hen nog steeds als partijdige rechter verdedigen of brengt hij hen ten val? Hoezeer de lezer ook hoopt op wraak, na een griezelige confrontatie eindigt alles vredig en sereen.
De taal van Jansson is helder, beeldend en levendig. Met weinig woorden portretteert ze groeiende vriendschapsrelaties en hechte ouderliefde. Bij het afscheid van Moem en Snuisterik raak je ontroerd en de hartelijkheid van mama en papa Moem charmeert jong en oud. Kinderen kunnen zich gemakkelijk herkennen in de kleurrijke personages, hun speelse plagerijen, en hun liefde voor tuinfeesten, boottochten en schatexpedities.
Handig voor luie lezers zijn de verhaalsamenvattingen aan het begin van elk hoofdstuk. Ze vormen echter ook het toppunt van voorspelbaarheid. Het verhaaleinde voel je van op kilometers aankomen en de hoed, die niets dan chaos teweegbrengt, begint op den duur te vervelen. Als een schooljongen dreunt Dubbe bovendien de tekst op, met aan het einde van elke zin dezelfde intonatie. De meeste personages krijgen geen eigen stem. Figuren als papa Moem, met zijn zware brulstem, steken daardoor onnodig scherp af tegen andere verhaalhelden. Alleen bij de tovenaar staat het dreigende stemtimbre in functie van het verhaal. Snif en Snuisterik daarentegen klinken nu eens schril, dan weer normaal: een inconsistentie, typisch voor amateurs. De verteller doet De hoed van de tovenaar geen recht. [Ellen Kil] Verberg tekst

De Zweedstalige Finse auteur en kunstenares Tove Jansson (1914-2001) brak in 1948 door met de verschijning van 'De hoed van de tovenaar'*. Het boek gaat over de witte fantasiediertjes 'de Moemins', die in de Moeminvallei wonen. Nadat Moem bij het aanbreken van de lente de hoed van een tovenaar heeft gevonden, maken hij, zijn ouders en zijn vrienden Snif en Snuisterik heel vreemde avonturen mee. Alles wat in de hoed wordt gestopt, wordt namelijk in iets anders omgetoverd. Bovendien arriveren op een dag de kleine Tofsel en Wifsel met een geheimzinnige koffer, wat ook weer verwikkelingen oplevert. Door de wijsheid, humor en warme atmosfeer is het verhaal echt een topper. Dit Scandinavische fantasieverhaal is op drie audio-cd's gezet, door een verteller - zanger en muzikant Berend Dubbe - met een prachtig stemgeluid, die heel duidelijk en met mooie 'stemmetjes' voorleest, en daarbij de spanningsboog goed weet vast te houden. Vanaf 7 jaar.