Bij alle rampspoed die hem trof had hij altijd één zekerheid: '(...) nog voor het einde van het jaar zou het Kerstmis worden.' Geerten Meijsing groeide op in een Haarlems gezin waar 24 december veel belangrijker was dan de feestdagen zelf. De kerstboom mocht pas die middag aangeschaft, er stond steevast eend op het menu, vader las voor, en dan was er de nachtmis met aansluitend souper. De nu 70-jarige schrijver zou er levenslang naar terugverlangen, blijkt uit Zeven kerstvertellingen, bundeling van verhalen die eerder bibliofiel verschenen bij Avalon Pers. Zo achter elkaar storen soms de doublures in de herinneringen, maar Meijsings zelfspot en stilistische capriolen maken veel goed. Van dickensiaanse allure is de vertelling over een aan lager wal geraakte musicus die onder de boom een duur setje pijpen aantreft dat hij zich nooit had kunnen veroorloven. In het laatste verhaal besluit Meijsing afscheid te nemen van wat hij een van zijn stokpaardjes noemt, omdat er 'toch niemand meer is' met wie hij Kerst zou kunnen of willen vieren. Jammer.

De Arbeiderspers; € 21,50.